Siegfried had een beetje honger
Een dikke maand geleden was het Belgisch kot te klein toen bekend raakte dat Siegfried Bracke van meerdere walletjes liep te smullen. De ambitieuze Kamervoorzitter werd tegen wil en dank het uithangbord van de graaicultuur. Uitgespuwd en bedolven onder containers vol kritiek. Langs de zijlijn keek Telenet wanhopig toe. De telecommunicatiereus droop adviesloos af, op zoek naar een troostende schouder. En die schouder hebben ze nu eindelijk gevonden: play-off 1 is terug.
Want ja, voetbalidioten, het is weer zover. De play-offs schieten vrijdagavond uit de startblokken. Het kaf van de Jupiler Pro League krijgt eindelijk de schijnwerpers die ze verdienen. Vlaggen, toeters en mexican waves! Frank Raes en co zitten opgewonden te schuimbekken aan de tafel van Extra Time. Commentatoren spelen ‘blad-steen-schaar’ met het zweet in de bilnaad. De verliezer krijgt de twijfelachtige eer om een match vol te lullen in de beerput van play-off 2.
Play-off 1, hypocrieten weten waarom
Maar alle gekheid op een hoekschopvlaggetje: niemand staat er nog bij stil waarom de doorgaans rijkste ploegen uit onze competitie na een regulier seizoen nog eens extra in de spotlights moeten worden gezet. Zodat zij zich nog wat kunnen verrijken? En nog wat meer afstand kunnen nemen van Sint-Truiden, KV Kortrijk en andere armoezaaiers? Het lijkt zo. De kleintjes worden vanaf nu lekker doodgezwegen, de grootjes razen lustig door. Onder luid applaus van zowat de hele voetbalwereld.
Logisch? Niet als je het mij vraagt. Zeker niet als je het aan Siegfried vraagt. Hypocriet? Dat in elk geval wel. De nationale sport van de Belg is dan ook niet het voetbal of het wielrennen, maar de huichelarij. Wij zijn de Peter Sagan onder de farizeeërs. De Messi onder de pilarenbijters. We hebben schijt aan profiteurs, maar we graaien er zelf op los waar we kunnen. Of heb jij nooit eens werken aan je huis laten uitvoeren ‘achter de uren’? Ben jij nooit eens een dagje ‘ziek’ geweest?
De hielen van de pintjesliga
Dat is dan ook meteen de reden waarom we de ongelijke strijd in het Belgisch voetbal slikken zonder trechter. Al ben je de grootste loser op aarde en omstreken, als jouw ploeg het tot play-off 1 weet te schoppen, dan is dat jouw verdienste. Dan voel jij je, sjaal in de lucht, heel even de Siegfried Bracke onder de voetbalfans. Dan kan iedere anders gezinde supporter jouw schijnheilige aars kussen.
Hoe hard ik het ook probeer, ik krijg het maar niet in mijn kalende kop hoe je tijdens de week op social media een welgemeende middenvinger kunt uitsteken naar verwerpelijke politici, terwijl je in het weekend smaakvol de hielen ligt te likken van de Jupiler Pro League. Fuck authority? Fuck alles wat niet in mijn kraam past klinkt oprechter… Ondertussen dictatort de pintjesliga vredig verder. Zelfs ervaringsdeskundige Kim Jong-un probeert wanhopig uit te vissen waar ze de mosterd halen.
Mijn advies? Neem contact op en we bespreken het onder vier ogen. Tegen een Telenet-tarief. Hypocriet? Goed mogelijk. Ik schreef deze tekst in het weekend.